Narodziny małej żyrafy przesądzają istnienie szczególnego projektu. Cielak spada na ziemię z wysokości 1,5 metra, ponieważ matka nie jest w stanie bardziej się obniżyć, a pozycja leżąca przy porodzie stanowiłaby pewne zaproszenie dla lwa lub innego drapieżnika do ataku. Jak w przypadku innych ssaków, w trakcie porodu głowa rodzonego zwierzęcia jest nieproporcjonalnie wielka w stosunku do reszty ciała i przejście przez drogi rodne stanowi wyzwanie.
Młoda żyrafa ma w dodatku bardzo wrażliwy na złamanie kark, a jej ciało wazy 70 kilogramów. Gdyby głowa wyszła pierwsza, kark z pewnością uległby pęknięciu przy upadku ciała na ziemię. Gdyby głowa jednak wyszła na końcu, waga ciała wystającego na zewnątrz matki i ruchy zwierzęcia usiłującego wydostać się na zewnątrz także spowodowałyby złamanie karku. Ten niewątpliwy impas został rozwiązany przez tylni staw biodrowy, o wiele mniejsze od przednich nóg, a szyja jest na tyle długa, by pozwolić głowie przejść przez drogi rodne spoczywającej na miednicy. Tylne kończyny wychodzą pierwsze i amortyzują siłę uderzenia o ziemię. Głowa wspiera się na miednicy, które także stanowią poduszkę amortyzującą, a szyja jest na tyle giętka by umożliwić ostry skręt wokół przednich nóg.
Jest to doskonały sposób wyjścia, a inne rozwiązanie, czy inna długość szyi skończyłyby się źle dla zwierzęcia. W ciągu zaledwie minut młody cielak stoi z gracją pomiędzy kończynami matki. Od narodzin do dorosłości mijają cztery lata, a szyja rośnie i proporcje jej długości do reszty ciała zmieniają się z 1/6 na 1/3 ogólnego wzrostu żyrafy. Taki wzrost jest wymagany dla zwierzęcia do pokonania długości nóg przy piciu wody. Przez pierwszy rok młode piją jedynie bogate mleko matki, do którego dostęp jest swobodny.
Jeśli chodzi o ekologię, to żyrafa potrafiła doskonale przystosować się do swego środowiska. Istnieje potrzeba przystrzygania gałęzi szybko rosnących drzew, które mogłyby nadmiernie zacieniać grunt i blokować wzrost traw potrzebnych innym zwierzętom żyjącym na sawannie. Musi także istnieć strażnik ogarniający duży obszar wysokiej trawy w poszukiwaniu drapieżnych kotów. Żyrafa jest nie tylko wystarczająco wysoka dla tego zadania, ale także posiada doskonały wzrok i ciekawość. Po ostrzeżeniu innych zwierząt kilkoma machnięciami ogona, żyrafa odważnie schodzi ze ścieżki zagrożenia. Wielki wzrost i grube warstwy skóry, zabójcze kopnięcie tylnych kończyn i długie susy nóg sprawiają, że dorosłą żyrafa jest nieosiągalną ofiarą dla każdego drapieżnika.
Niedorzeczną jest sugestia, jakoby to wszystko stanowiło wynik ewolucji żyrafy od jednej klasy zwierząt, przy braku jakichkolwiek spokrewnionych gatunków i dojściu do takiego stopnia rozwoju jedynie dlatego, że na poziomie gruntu brakuje pożywienia. Czy inne zwierzęta żywiące się przy gruncie, podatne na ataki drapieżnych kotów i bombardowane kosmicznym promieniowaniem nie powinny osiągnąć postury bardziej zbliżonej do wzrostu żyrafy?
Co ciekawe, istnieją także inne zwierzęta, które karmią się na drzewach. Afrykańska gazela gerenuk posiada najdłuższą szyję w rodzinie gazel, posiada także długi język i zjada liści z drzew stojąc na tylnich nogach. Afgańska koza śruboroga wspina się na drzewa na wysokość 8 metrów by zjadać ich liście. Inne ssaki także lubią liście drzew, ale żadne z nich nigdy nie stanie się żyrafą, a żyrafy z całą pewnością nie pochodzą od jakichkolwiek zwierząt „niższych od żyrafy”.
„Nie możemy stwierdzić, że w przeszłości istniały takie same warunki, ale ‘potrzeba przetrwania poprzez poszukiwanie pożywienia wysoko nad ziemią’ jest, jak wiele podobnych darwinowskich wyjaśnień, niczym więcej, jak stworzoną ad hoc spekulacją”’. Potwierdzają to skamieliny, a wyjątkowy i cudowny projekt widoczny w tym zwierzęciu stanowi ostateczną weryfikację. Chwałą i cześć należy się Stwórcy żyrafy.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz